Rozdział II

            — Żądam veritaserum.

Słowa młodego Malfoya wprowadziły niemałe zamieszanie. Sędziowie patrzyli po sobie, a publiczność komentowała szeptem żądanie Dracona.

Minister Magii Kingsley Shacklebolt wstał ze swojego miejsca, czym skutecznie uciszył wszystkich obecnych.

— Zgodnie z Prawem Czarodziejów, oskarżonym w sprawie przysługuje możliwość zeznań pod wpływem Eliksiru Prawdy tylko wtedy, jeżeli wyrazi na to zgodę Minister Magii oraz przewodniczący rozprawy. Ja się zgadzam.

Po tych słowach czarnoskóry czarodziej usiadł na miejsce. Mafalda Hopkirk po raz kolejny skierowała skupiony wzrok na więźnia.  Draco wpatrywał się w nią z mocą.

— Dobrze — zgodziła się Mafalda — podajcie mu veritaserum.

Na te słowa Brightwood prychnął ze złością, a po obecnych na sali poniósł się pomruk zdziwienia.

            Z pomieszczenia znajdującego się obok sali rozpraw wyszła wysoka brązowowłosa czarownica w karmazynowych szatach. W dłoniach trzymała niewielką fiolkę z przezroczystym, bezwonnym płynem. Pewnym ruchem różdżki rozkuła młodego Malfoya, po czym wcisnęła mu w ręce odkorkowaną buteleczkę.

— Trzy krople — nakazała donośnym głosem.

 Malfoy przyłożył fiolkę do ust i przechylił. Wzdrygnął się czując cierpki smak eliksiru. Oddał resztę czarownicy, która natychmiast zniknęła za drzwiami  swojego gabinetu.

Postawny, ciemnowłosy czarodziej siedzący w pierwszym rzędzie, wstał z miejsca i podszedł do Dracona.

— Szef Biura Aurorów, Gawain Robards. — Przedstawił się. — Twoje imię i nazwisko?

— Draco Lucjusz Malfoy — odpowiedział chłopak szybko.

—Czy podczas Drugiej Wojny Czarodziejów służyłeś w szeregach Czarnego Pana?

— Tak.

— Z własnej woli?

— Nie.

— Dlaczego więc postanowiłeś mu służyć?

— Początkowo zmusił mnie do tego mój ojciec. Po odrodzeniu się Voldemorta  przestraszył się konsekwencji swojego wcześniejszego przejścia na dobrą stronę. Postanowił zrobić wszystko, aby odzyskać zaufania Czarnego Pana. Nakazał więc mnie i mojej matce wykonywać każdy rozkaz, jaki tylko wyda Voldemort.

— Dlaczego nie powiedziałeś o tym nikomu? Na przykład dyrektorowi Hogwartu?

— Nie jestem głupi. Wiem, że gdybym tylko wyznał prawdę, Voldemort natychmiast by nas zabił.

— Jakiego rodzaju rozkazy wykonywałeś?

— Robiłem wszystko, żeby zabić Albusa Dumbledore’a. Później głównie dostarczałem więźniów Czarnemu Panu i pilnowałem ich.

— Czy zabiłeś kogoś na jego rozkaz?

— Zabiłem, ale nie dla niego.

Robards zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, o czym mówi Malfoy.

— Co masz na myśli?

— Zabiłem Bruno Jugsona, śmierciożercę — odpowiedział chłopak. 

Okrzyki niedowierzania przetoczyły się przez obecnych na sali.

— Jak do tego doszło? — zapytał auror, któremu zdziwienie niemal odebrało mowę.

— Podczas Bitwy o Hogwart odłączyłem się od Śmierciożerców. Chciałem poszukać rodziców i jak najszybciej się stamtąd wynieść, miałem dosyć. W pewnym momencie trafiłem na Jugsona. Szedłem za nim, widziałem, że się na kogoś zakrada. Kiedy podszedłem bliżej, już celował w plecy Granger. Razem z Weasleyem wchodzili wtedy do toalety na drugim piętrze. Nie chciałem, żeby Jugson im zaszkodził, więc zabiłem go z ukrycia.

— Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego nie chciałeś, żeby im zaszkodził? — dopytywał się z niedowierzaniem Robards.

— Już mówiłem, miałem tego dosyć. To nie była moja wojna. Chciałem, żeby ten koszmar się skończył. Wiedziałem, że Granger i Weasley są potrzebni Potterowi do jego tajnej misji, o której celu i tak wiedział każdy — blondyn nawet pod wpływem silnego eliksiru nie mógł oszczędzić sobie dawki ironii.

— Gdyby Jugson ich zabił, wojna trwała by do dzisiaj — kontynuował — byli potrzebni, a ja… miałem dosyć.

TRZY LATA PÓŹNIEJ

            Siedemnasty lipca był, jak na Londyn, parnym dniem. Wilgoć wisząca w powietrzu potęgowała uczucie duszności. Podczas gdy innym lepkie od potu kosmyki włosów przyklejały się do czoła, Hermiona Granger triumfowała. Oto właśnie minął miesiąc, od kiedy zdecydowała się na radykalne cięcie – dosłownie i w przenośni.

Trzydzieści dni wcześniej pozbyła się ze swojego życia burzy brązowych loków oraz rudej czupryny i piegowatego nosa. To ostatnie, co prawda nie do końca zniknęło, ale na pewno zmieniło swoje miejsce.

            Ronald Weasley, bo mowa tu oczywiście o tym właścicielu rudej głowy i niezliczonej ilości piegów, nie był osobą, z którą łatwo było się rozstać. Błaganie na kolanach, setki miłosnych listów, awantury, a nawet próba szantażu – to tylko niektóre elementy z po-zerwaniowego arsenału Rona. Żadne z nich nie robiło jednak na Hermionie wrażenia z prostego powodu – dziewczyna była absolutnie pewna swojej decyzji. Niewiele można było jej zarzucić, a już z pewnością brak rozsądku. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że pewne rzeczy mogą nieść za sobą przykre konsekwencje, dlatego decyzję o zerwaniu, jak zresztą każdą inną, poddała skrzętnej analizie. Mówiąc skrzętnej, mamy tu na myśli skrupulatne wypisanie długiej listy „za” i „przeciw”, dosłownie. Dlatego teraz Hermiona Granger przemierzała skąpane w słońcu ulice Londynu z uniesioną wysoko, krótko ostrzyżoną głową i dumnym uśmiechem na ustach. Wszystko miało się ułożyć, była tego pewna.

***

            Zapadł wieczór, w oddali słychać było odgłosy nadciągającej burzy, a Draco Malfoy miał nieodparte wrażenie, że ktoś go obserwuje. Dyskretnie rozejrzał się dokoła, po czym mrużąc oczy przyjrzał się ciemnej ścianie lasu po swojej prawej stronie, lecz nie zauważył niczego podejrzanego. Odganiając niepokój niczym natrętną muchę, skierował swoje kroki ku bramie Malfoy Manor. Nagle jednak usłyszał świst powietrza i tuż nad jego uchem przeleciał zielony promień. Śmiertelne zaklęcie.

            Niewiele myśląc, blondyn wyjął różdżkę i rzucił klątwę w kierunku, z którego posłana została poprzednia. Kiedy mrok rozświetliły kolejne zaklęcia, Malfoy dojrzał trzy zakapturzone postaci zmierzające w jego stronę.

— Desperaci, atakujecie mnie już nawet pod domem mojej matki?! — krzyknął w ich stronę, jednocześnie unikając wielobarwnych snopów posyłanych z lasu. W odpowiedzi usłyszał tylko szyderczy śmiech i dostrzegł więcej zielonego światła. Nie dało się zaprzeczyć, że napastnicy mieli tylko jeden cel i bynajmniej nie było nim potraktowanie blondyna Drętwotą.

            Draco Malfoy nie miał zamiaru ginąć tamtej nocy, a już tym bardziej dopuścić do tego, by jego matka dojrzała swojego jedynego syna, walczącego z zakapturzonymi czarodziejami, tuż pod jej oknem. Dlatego nie zastanawiając się wiele, uniósł nieco różdżkę i teleportował się w pierwsze miejsce, jakie przyszło mu do głowy.

***

            Hermiona uwielbiała prowadzić. Jazda, zwłaszcza długa, była idealną okazją do przemyśleń, a Granger potrzebowała wiele czasu na oddanie się refleksjom. Również tamtego burzowego wieczoru, kiedy deszcz zacinał w szyby, a z głośników sączył się anielski głos Celestyny Warbeck, dziewczyna głęboko rozmyślała. Tym razem głowę zaprzątała jej sprawa nadchodzącego stażu w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Był on spełnieniem jej marzeń, a dostanie się na niego graniczyło z cudem. Co nie znaczyło, że miała z tym jakiś kłopot – jako właścicielka jednego z najlepszych świadectw ukończenia Hogwartu od lat, Hermiona mogła, co najwyżej, martwić się o to, co założy na swój pierwszy dzień w pracy. Nie byłaby jednak sobą, gdyby nie zadręczała się myślami.

            Co jeśli nie okaże się dostatecznie dobra, by pod koniec stażu dostać się do piątki szczęśliwców mogących kontynuować pracę w departamencie? Kiedy tylko o tym myślała przechodził ją dreszcz, a żołądek podchodził jej do ściśniętego strachem gardła. Tak było i wtedy, kiedy jechała skąpanymi w strugach deszczu leśnymi drogami pod Londynem, myślami będąc w zupełnie innym miejscu, niż powinna. 
            Nagle, wyjeżdżając zza zakrętu zauważyła czarny cień, który pojawił się jak gdyby znikąd na samym środku śliskiej szosy. Przerażona zareagowała gwałtownie – wcisnęła hamulec najmocniej, jak mogła, przez co samochodem zarzuciło i skierowało go z ogromną prędkością w stronę przydrożnych drzew. Hermiona szarpnęła kierownicą, ostatkiem sił próbując przywrócić auto na drogę. Na nic się to jednak zdało. Zablokowane opony piszczały, mknąc po mokrym gruncie wprost w stronę wielkiego dębu. Każda magiczna formułka czy ratujące z opresji zaklęcie wypadły dziewczynie z głowy. Nie miała nawet chwili na jakąkolwiek myśl, refleksję. Ostatnią rzeczą, którą ujrzała, był rosnący gwałtownie obraz ciemnozielonego, błyszczącego w świetle reflektorów, rozłożystego drzewa. Potem usłyszała huk i wokół zapadła ciemność.

***

            Wszystko wydarzyło się stanowczo zbyt szybko. Ułamek sekundy wcześniej potężna siła aportacji przeniosła go na środek skąpanej w deszczu jezdni, a już po chwili słyszał pisk opon i przeraźliwy huk auta uderzającego w drzewo. Malfoy wstał, niezdarnie otrzepując szatę z wody i błota. Deszcz spływał mu strugami po twarzy i karku, jednak blondyn nie zwracał na to uwagi. Patrzył właśnie na wrak samochodu, niemalże owiniętego wokół wielkiego dębu. Spod maski auta wydobywały się kłęby dymu, a jeden z reflektorów migał wściekle.

            Chłopak przeklął siarczyście pod nosem. Pechowy dzień. Pechowy deszcz. Stał tak chwilę, moknąc i klnąc, zastanawiając się, co zrobić. Nie był jakimś miłosiernym samarytaninem, żeby ratować ludzi z opresji. Zresztą, ten głupi kierowca sam sobie był winien, że nie zareagował na czas. A gdyby to sarna lub jakieś inne dzikie zwierzę wybiegło mu przed maskę? Malfoy aż zaśmiał się na swoje absurdalne myśli. Decyzja o teleportowaniu się na środek uczęszczanej drogi, też nie czyniła z niego mądrego i odpowiedzialnego  człowieka. Za to rozsądnym posunięciem byłoby na przykład, deportowanie się do ciepłego i przytulnego mieszkania, gdzie mógłby odpocząć i zapomnieć o tym felernym dniu.          

            Nie wiedzieć dlaczego, całkowicie przeciwnie do swoich myśli, Malfoy skierował kroki ku otoczonemu gęstym dymem samochodowi. Rzec, że sam się sobie dziwił, byłoby niedomówieniem. On nie miał pojęcia, co robił. Jednak czasem już tak jest, że decyzje podejmuje za nas jakaś nieokreślona, tajemnicza siła. Postępujemy kompletnie wbrew sobie i robimy coś absolutnie przeciwnego, do tego, co pierwotnie zamierzyliśmy.

            Tak było i tym razem. Draco szedł szybkim krokiem, mrużąc oczy w zacinającym deszczu. Kiedy dotarł do rozbitego auta, omiótł spojrzeniem tył samochodu. Nikogo tam nie dostrzegł, obszedł więc wrak i zajrzał przez przednią, teraz już wybitą szybę. Ujrzał postać, którą siła uderzenia bezwładnie rzuciła na kierownicę. Szczęście w nieszczęściu – zderzenie z drzewem było na tyle silne, że uruchomiło poduszki powietrzne. Draco otworzył lekko drzwi, ciesząc się w duchu, że nie zostały zablokowane. Przy bliższych oględzinach dostrzegł, że kierowcą była kobieta. Brązowe, krótko obcięte loki sklejone miała od krwi i deszczu, który wlewał się do wnętrza auta przez wybite szyby. Coś w profilu twarzy lub może linii  żuchwy podpowiedziało Malfoyowi, że już kiedyś spotkał tę dziewczynę. Nie mogąc pozbyć się tego dziwnego wrażenia, chłopak potrząsnął lekko jej ramieniem.

 ­­— Halo! Obudź się! — Nieudolnie próbował ją wybudzić, kompletnie nie wiedząc, co innego zrobić w tej sytuacji.

— Słyszysz? — Spróbował kolejny raz. — No, dalej. Otwórz oczy!

            Tym razem się udało. Jak na zawołanie dziewczyna poruszyła się lekko, uchylając powieki. Cichy jęk wydobył się spomiędzy jej spuchniętych warg. Uniosła głowę o kilka centymetrów i spojrzała na blondyna. Zamglone spojrzenie brązowych oczu powiedziało Malfoyowi wszystko. Zduszony okrzyk opuścił jego usta, kiedy zdał sobie sprawę, kim jest osoba przed nim.

— Granger?! — wydusił. Dziewczyna skrzywiła się lekko, po czym zamknęła oczy, a jej głowa znów opadła na poduszkę. Zemdlała.

…betowała Patt

Drugi rozdział Hello już za nami!

Mam nadzieję, że takie rozwinięcie akcji przypadło Wam do gustu.

Po raz kolejny proszę o rady i opinie.

Pozdrawiam i do zobaczenia przy trzecim rozdziale! J

p.s. Zapraszam do działu music, tam trochę ciekawych inspiracji muzycznych.